Download: pdf- file.

Ik zal proberen over al niet te lange tijd
een nieuwe tekst te schrijven
die gaat over een translocaliteit
waarin een praktijk kan groeien
in een beperkte communiteit zonder
dat deze te beperkt zou zijn en zonder
dat het zich protserig moet voordoen
om zichtbaar te zijn. De zogenaamde nieuwe
wereld helpt daarbij maar doet ons ook
vermoeden dat we onzichtbaar zijn.

Fragmenten:
SCHETSEN
Vlaams regionaal en in een internationaal klimaat vertoevend kunstenaar, residerend in de Nederlandse randstad, spreekt. 
Is deze lezing in Dordrecht (in het nieuwe kunstkwartier) niet te slemielig?
Het is een gelegenheid dingen bij elkaar te brengen in een tekst. Een samenraapsel van eerdere en nieuwe kronkels, een ‘still’ vanuit de algemene bezigheden.
Heb ik wat te verkondigen?
Ja maar,
eigenlijk verkondig ik datgene wat gebeurd en  dat dat ook gebeurt.
Dit eerder via zijn eigen condities, niet zozeer via mezelf of met duidelijke handvaten. Condities scheppen tot reconstrueren van (mogelijk) aanwezig ‘begrijpen/verstaan’.
Soms zal het onbegrijpelijk zijn wat ik zeg een andere keer  wat verwarrend, ook wel eens helder, geen paniek.  De tekst is een verzameling korte tekstjes. Sommige stukjes verkort ik vanwege de voordracht. Sommige stukjes nodigen uit tot herlezing. Ik heb deze tekst dan ook geschreven in de functie van voorleestekst en boektekst.
Een tekst die cirkelt omtrent plaats en plaatsing.


=
In de context van het kritische, zijn we in oneindigheid op zoek naar momenten die dingen verlichten, verhelderen, situeren. We kunnen ons zo instellen dat genoegdoende momenten ons opzoeken. Kritisch in die zin dat we de vrijheid nemen (in de ene situatie wat makkelijker dan in een andere) momenten te laten plaats vinden. Zonder te denken aan functionaliteit, rendabiliteit , zonder te verwachten dat het iets oplevert. Kritisch: Het logisch ondernemen, het op een weg zijn.
Het schetsen van mogelijkheden, met een intuïtief programma op verschillende plateaus terechtkomend.

=
De bomen zijn weg en nochtans,
de 11de –juli-laan behoort feestelijk te ogen.
In de koning albertlaan staan ze er nog wel.
Zou ik de straat nog herkend hebben?
Jawel ik ken het dorp nog wel uit mijn hoofd.
Maar ik mis de bomen.
Nee, niet voor de straatnaam maar omdat ik hou van bomen aan weerskanten van een straat.
Wat maakt dat nou uit of het de accacialaan of de schoolstraat is, deken de bostraat of de nijverheidsstraat, sint-janstraat of grote heerweg.
Trouwens in die laatste staan nog platanen, zo met die bladeren die lijken op het embleem van Canada. Zijn het dan Canadese bomen ? Ik zou het kunnen opzoeken. Nee, laat ik dat maar niet doen. Platanen zijn Canadese bomen.

=
De zoon van Brouwers (een bakkerij) heeft de zaak over genomen, zo ook de zoon van Deconinck.
Als ik een abstractie zoek neem ik gewoon een concreet voorbeeld uit de omgeving die ik zonder er acht op te slaan door en door ken, hier,  het geboortedorp.

=
Zouden de schilderijen en tekeningen van Leon Spilleart nog ooit eens zo mooi en zo helder gepresenteerd kunnen worden als in het stedelijk museum van Oostende. Met die perfecte belichting , mooi ophangsysteem, de vloeren, de ruimtes?
Zou het zo zijn dat zijn werk zich het best verstaat in zijn natuurlijke habitat. Het zou niet mogen, zijn we geneigd te zeggen maar het leek er erg goed op dat het  niet veel preciezer kan.
Genieten, inleven, plezier, genoegen, alles was in mij aanwezig en overal tot in de kleine details, het werk , de zalen, de entree, alles stemde voor mijn prikkelmachine perfect overeen.
Het stuntelige gecombineerd met wat zwierlijkheid, krommingen, onttrekkingen.